Miastem wstrząsa seria okrutnych morderstw dokonywanych na mężczyznach. Ofiar nic nie łączy: to zamożny prawnik, znany właściciel nocnego klubu, wreszcie recydywista - handlarz narkotykami. Policja nie może trafić na trop mordercy. Kiedy kolejnego ranka zostają znalezione następne zwłoki, zagadkę na własną rękę postanawia rozwikłać emerytowany detektyw. Czuje, że jeśli się nie pospieszy, wkrĂłtce pojawią się kolejne ofiary. Młoda kobieta z zawodu jest balsamistką zwłok. Jej zadanie to wyprawiać ludzi w ostatnią drogę na ziemi z pięknymi twarzami. Trafiają do niej także zwłoki zamordowanych kobiet. I fotografie, ktĂłre dostaje od ich bliskich. Drogi balsamistki i detektywa nieoczekiwanie się przecinają...

Magdalena Rigamonti odsłania fizyczność i metafizykę śmierci w rozmowie z jedynym polskim balsamistą, przed ktĂłrym ludzkie ciało nie ma żadnych tajemnic. Rozmawia o znakach, energii, zdarzeniach niewyjaśnionych i fizjologii człowieka, z ktĂłrą mierzy się balsamista, przygotowując go do ostatniej drogi.

Na co dzień nie przyjaźnimy się ze śmiercią, nie chcemy oglądać wypadkĂłw, chorĂłb, zmarłych... To wszystko zmienia się w chwili, kiedy odchodzą najbliżsi. Wtedy zaczynają się trudne rozmowy i decyzje. Bliscy przychodzą do prosektorium pełni bĂłlu, żalu, w rozpaczy i z poczuciem straty.

A balsamista...? Ma ich zrozumieć, opanować emocje, przyjąć na siebie pierwsze uderzenie. Zapytać, czy mama chciałaby trzymać w rękach książeczkę do nabożeństwa, jakiego koloru ma być szminka, jakie rajstopy, jakie uczesanie.

Przejmujący reportaż o tym, jak umieramy i co się dzieje z ciałem człowieka po śmierci

Justyna odliczała dni do ślubu. 11 dni do jej wymarzonego ślubu. Nie doczekała go - w prowadzone przez nią auto uderzył TIR. Dziewczyna zginęła na miejscu. Jej rodzina i narzeczony postanowili, że podczas ostatniej podrĂłży Justyna będzie wyglądać tak, jak sobie wymarzyła: w sukni zamĂłwionej z Hiszpanii i w ślubnym makijażu. To duże wyzwanie i ciężka praca dla tanatoplastyka, bo ciało dziewczyny jest zniszczone. Trzeba zrekonstruować połowę twarzy, zanim będzie można przygotować pośmiertny makijaż. To wielogodzinny, kosztowny, skomplikowany zabieg.

Zaraz po tym, jak założy fartuch, rękawiczki, kalosze i maseczkę, Anna powtarza sobie jak mantrę słowa: "Może nie dziś, byle nie dziś". To jej zaklęcie, by jej "pacjentem" nie było dziecko. Anna pracuje jako laborant sekcyjny, najgorzej znosi sekcje dzieci.

Marek pracuje w firmie sprzątającej zwłoki od dwĂłch lat, mĂłwi, że najgorzej jest z samobĂłjcami, tymi ktĂłrzy giną od postrzału. Wtedy na miejscu zgonu jest najwięcej pracy. Fragmenty kości, krew, mĂłzg są rozsiane w promieniu kilku metrĂłw, pokrywają meble, ściany, sufit. Czasem mieszkania samobĂłjcĂłw trzeba sprzedać, bo śladĂłw nie da się usunąć.

Czyż śmierć nie jest rĂłwnie interesująca, jak życie?

Na to pytanie szczegĂłłowo odpowiadają autorzy. W swoim reportażu przedstawiają, jak umieramy i co się dzieje z ciałem człowieka po śmierci. Jesionka dla trupa to książka o końcu - ostatecznym i nieodwołalnym. Bez wdawania się w filozoficzne rozważania czy religijne gdybania.